Beach, beach, beach.... Love Sri Lanka

Vandaag ben ik lekker ‘lazy’ begonnen. Rustig ontbeten bij het hotel hiernaast, foto’s en verslagen op facebook en reislogger gezet voordat ik op weg ging naar Uppuveli beach ging. Wat zijn wij ouderwets met een ijscoman die aan de bel trekt als hij er aan komt zeg. Hier heeft iedere ijscowagen hetzelfde gezellige (irritante) muziekje die hij steeds afspeelt. Ik kon er wel om lachen. Net als om de koe ik op straat op hol was geslagen. Denk nou niet dat het hier vol staat met koeien hoor. Helemaal niet hier. Af en toe eentje eens verdwaald.

Het was zo heet in de bus dat ik echt drijfnat was. En dan overdrijf ik niet. Het was gewoon echt niet lekker. Eenmaal op t strand was het kleine windje en de schaduw van de palmbomen wel lekker.

I heb hier trouwens wel 2 soldaten zien lopen. Ook bij het busstation staan ze. Mensen hebben het hier erg moeilijk gehad. In 2004 de Tsunami en tot 2009 de oorlog…

Geen last van mannen. Alleen van vogelpoep en de vraag: ‘Where are you from?’

Net of ik weer terug ben in India hier in het hotel. Het zijn Hindu’s en hebben Indiase muziek op staan… (merendeel hier is Boeddhist).

Vandaag besloot ik naar een nader strand te gaan; Niraveli. Toen de bus vertrok stapte er een vrouw uit. Haar gehandicapte kind liet ze in de bus. Ze ging even een boodschap doen op de markt. Maar dat duurde al 15 minuten… Toen besloot de chauffeur toch maar weg te rijden. De conducteur wist waar dit kind woonde, dus hij zou haar daar afzetten. Uiteindelijk kwam de vrouw na een half uur boos de bus in. Ze had de busingehaald met een tuk tuk.

Ondertussen was er een lief meisje naast mij komen zitten. Ze was een jaar of 12 en begon tegen mij te praten. Ze kende maar een paar zinnen Engels, dus een heel verhaal konden we niet tegen elkaar beginnen. Toen ze uiteindlijk uitstapte hebben we enthousiast naar elkaar gezwaaid. Wat een heerlijk gevoel!

Ik was de enige op het strand daar. Later kwamen er in de verte nog een handje vol andere toeristen bij, maar die waren erg ver weg.

Het is echt super heet. Zo’n 36 graden. Het fruit en het water dat ik meegenomen had, was jammer genoeg warm geworden.

Op de terugweg kwam ik een tuk tuk driver tegen. Hij zei dat ik voor 100 roepies mee terug mocht (terwijl de rit 800 roepies is). Ik stapte dus niet in. Uiteindelijk ben ik toch ingestapt, omdat de jongen die er al in zat de tuk tuk al ‘geboekt’ had naar Trincomalee. Het was een gezellige rit van ruim een half uur. En het was een stuk sneller dan met de bus!

Eenmaal terug ben ik bij mijn favo local restaurantje kotu gaan eten.

Om 7 uur ging de wekker weer en heb ik heerijk mijn fruit in yogurt klaar gemaakt. Het duurde even voordat de bus vertrok. Ik was er om 8.20. De bus zou om 8.45 gaan. Maar nee… verkeerde info. Hij ging pas om 9.15. Ik kwam eindelijk wat toeristen tegen. Er zat er alleen geen een bij mij in de bus. Voor 50 cent kwam ik na een paar uur aan in Kalkudah beach. Daar had ik geen idee waar ik heen moest, dus heeft een tuk tuk mij naar een guesthouse gebracht. Hij had geen plek voor mij, dus bracht hij mij met de tuk tuk 20 meter verder naar een ander guesthouse. Heb mijn bikini aangetrokken en ben toen naar het strand gegaan. Er was echt niemand… Wat een rust.

Uiteindelijk de avond afgesloten in het openlucht restaurantje van het guesthouse met een Rus en een Kiwi.

Het is alweer 1 augustus. Nog een dag of 10 te gaan. Om 7 uur ging de wekker. Ik was alleen al vaker wakker geworden vanwege de vele muggenbeten en het harde bed en zere schouder.

Ik ging snorkelen. Ik heb maar een half uurtje gesnorkeld. De rest van de tijd heb ik doorgebracht op het bootje van Alaki met het praten over zijn leven. Over dat hij getrouwd is geweest met een Spaanse. Dat hij 2 keer in de gevangenis heeft gezeten, dat hij zijn dochtertje van 5 heeft verloren tijdens de Tsunami, dat voor de tsunami kwam de vissen dicht aan de kant zwommen en dat het veel regende alsof er een orkaan aan kwam. Na het snorkelen sprak ik ook nog een andere jongen. Hij had helemaal geen familie meer. En toen ik later met Alaki (nadat ik even heerlijk 2 uurtjes op het strand had gelegen in de 34 graden) naar zijn huis ging om met zijn familie te lunchen, waren daar vele kinderen aan het spelen met zijn 5-jarige zoontje. Ook een jongentje die zijn vader en moeder heeft verloren tijdens de tsunami. Hij is nu opgenomen in een ander gezin  van de meiden. Die ene meid kon echt super goed het Indiase spel spelen. Kamman ofzo. Ik had dik verloren. Maar heerlijk gegeten; inktvisringen, gegrilde vis en viscurry.

Daarna zijn we in 1,5 uur terug gelopen en zonsondergang gekeken. En tot slot nog even een drankje gedaan in het andere guesthouse waar ik aan tafel zat meteen Nederlands stel en een Sloveense.

Het is heel aangrijpend wat er hier allemaal gebeurd is 9 jaar geleden. Mensen die hun familie kwijt zijn. Ze hebben zeker 1,5 jaar in een kamp gezeten. Ze hebben hun huizen nu verder van de zee gebouwd. Dit geld hebben ze van de gemeente gekregen. Maar Alaki is super blij met zijn t-shirt. Het komt uit Friesland en kwam met een grote jeep aan. Hij heeft het nog steeds aan, ook al is het oud. Het geeft hem een fijn gevoel. De hotels schieten nu pas weer uit de grond. Sinds een jaar of 2 is het weer in opkomst. En er zijn er een aantal nog steeds in aanbouw.

Palmbomen hebben de levens van vele mensen hier gered. En kinderen die wees zijn geworden, zijn opgenomen in andere families. Als ik het er met ze over heb, merk ik dat het ze natuurlijk nog heel erg veel pijn doet… Maar ze zijn super blij met de hulp die ze van Duitsland en Nederland hebben gekregen. En van een Frans stel, die vlak voor de Tsunami hier in Pasikuda was en daarna terug is gekomen om een brommer voor hun zoon te kopen en nog meerdere dingen.

2 Augustus. Lekker uitgeslapen en geen last van de muggen vandaag. Tijdens ontbijt was Marianne er weer. We moesten alleen een uur op ons ontbijt wachten omdat het fornuis stuk was.

Daarna ben ik weer naar het strand gegaan waar ik Marianne tegenkwam. We hebben tot een uur of 4 aan het strand gelegen en gezellig gekletst. Zij was eerst aan het reizen met haar vriendin, maar die is er na 5 dagen al vandoor gegaan.

Omdat we helemaal gek werden van het zand dat in ons gezicht waaide, zijn we naar een zwembad in een hotel gegaan. Niet schoon, maar wel ff lekker in de schaduw en geen zand. Daarna heb ik zo’n 4 km hardgelopen op het strand. De eerste km liep er een hond met mij mee. Het laatste deel, zag ik zonsondergang. Heerlijk.

Daarna weer naar het andere guesthouse om daar te eten met Marianne.

3 Augustus hebben Marianna en ik vroeg ontbeten: 9 uur. .. Toen hebben we een 3 uur durende tuk tuk rit genomen naar Arugam bay. Gewelig hier! Mooi weer, mooi strand, mooie mannen, en feest.

We zijn samen met het Duitse stel (Nina en Tobias) naar een feest in Mambo’s gegaan. Om 3 uur kwamen we thuis…

Vandaag 4 augustus wacht ik op Yaya. Die komt deze kant op. En Marianne gaat weg…