DIT IS DAN ECHT HET LAATSTE VERHAAL! MAAR WAARD OM TE LEZEN! 5 T/M 12 FEBRUARI

175. Woensdag 6 februari 2013 (Anjuna)

Vandaag om 11 uur wakker het bed uit gegaan. Met mijn oordoppen in heb ik super geslapen. John kan heerlijk snurken als hij gedronken heeft.

We hebben muesli aan het strand gegeten. Daarna gingen we op de scooter naar het strand waar we gisteravond ook waren. Jammer genoeg werd John zijn telefoon daar gestolen. Hij had hem laten liggen op het toilet. Toen we de camerabeelden bekeken, zagen we wie zijn telefoon had, maar hij kon haar niet vinden in de omgeving. In de tijd dat hij haar zocht,ben ik op het strand blijven liggen om op de tassen te passen. Maar wat een storm. Ik werd gezandstraald. Maar ik wilde nog ff een kleurtje op doen dus ben ik stug blijven liggen. Uiteindelijk ging John terug met de brommer om via facebook zijn vrienden te laten weten dat hij geen telefoon meer had.

We zouden vandaag zijn vrienden ontmoeten en een Johnny die we gisteren nog hadden ontmoet. Maar die konden hem dus niet contacten. Ik besloot nog ff lekker over de vlooienmarkt te lopen. Erg irritant als die vrouwen die alsmaar zeggen: ‘have a look in my shoooooooooop.’ Ik heb, na heeeel wat stalletjes af gestruind te hebben, ongeveer dezelfde oorbellen gevonden als ik had (die ik kwijt was) en verder heb ik nog een kleinigheidje voor Stefan gekocht. (hopen dat die heel blijft in de tas) Ik wilde voor meer mensen wat kopen, maar ik weet gewoon niet wat. En mijn tas is vol. En er staat nog een tas in Udaipur op mij te wachten. Dus… geen souvenirs voor jullie.

Tijdens zonsondergang over het strand door de storm terug gelopen naar ons café. Daar zat John met mijn laptop. Ik kon nog ff wat foto’s uploaden en toen is John een stukkie gaan rijden met de scooter. Ff uitwaaien. Ik ben wezen douchen onder de koude douche. Is altijd wel ff inkomen hoor… En daarna in Guru café op internet wat foto’s geupload, verslag geschreven etc.

Oh ja, je kan hier geen stap zetten of ze vragen of je in hun winkel wilt kijken en of je marihuana wilt.

Anjuna is niet echt wat ik er van verwacht had. L Maar de zon is super!

Toen ik terug kwam in de kamer, wachtte er een verrassing voor mij. Morgen verblijven we gratis in een resort! We gaan weg uit Anjuna! Allemaal dankzij vrienden van John! John kon ook weer lachen gelukkig!

176. Donderdag 7 februari 2013 (Calangcute)

Vandaag vroeg opgestaan. Vroeg is hier zo’n uur of half 9. Het restaurant was zelfs nog dicht. En de internet cafés ook. Ik kon dus niet mijn tickets printen.

Toen John eindelijk zo ver was, was het restaurant open en hebben we weer heerlijk muesli gegeten. Dit keer zat hij de hele tijd op mijn telefoon. Hij is verslaafd aan telefoons…

Gisteren kreeg ik ineens een bericht dat mijn telefoon was opgewaardeerd. Dat had een van zijn vrienden gedaan die hier vrijdag komt, zodat ze in ieder geval contact kunnen houden.

Na het ontbijt realiseerde John zich ineens dat hij zijn geld in het hotel had laten liggen… Maar daar was niemand meer aanwezig. Pas vanaf 7 uur vanavond. In het uur dat hij had zitten wachten, ben ik op internet gegaan. John voelde zich aardig schuldig en hij heeft dan ook eerst zijn eigen tas naar Calangute gebracht. Ondertussen kon ik mijn kleurtje op het strand bijwerken. Na een uur of twee; net op tijd, want ik begon aardig rood te kleuren; kwam hij terug om mij en mijn tas op te halen. Onderweg eerst getankt en daarna ergens halverwege afgelegen mijn tickets geprint (in Anjuna deden alle printers het niet).

Het resort is mooi. Zwembad en warme douche en handdoeken. Oh, en schoon!

Maar we konden daar niet van genieten, want we hadden honger en hebben heerlijke rijst van de straat gegeten. Met kip. Hmmm. Oh ja, en nog wat samosa’s. Nu kan ik er nog van genieten! J

Ik wilde vandaag ook naar Aerembol, dus John ging mee. Bij de brug stond zo’n grote file – toeterende brommers, ronkende auto’s, vies gewoon – dat we terug moesten. Want … John moest om 7 uur terug zijn in het hotel omdat de eigenaren dan weer terug zouden zijn.

Daar zou hij om 8 uur on line gaan met Harsh die morgen aankomt. Ik had het zo gehad. Ik had helemaal geen zin om nog 2 uur te wachten. Mijn reisje naar Aerembol was ook al niet door gegaan…

Ik had liever dat hij Harsh gewoon ging bellen, dus dat deed hij ook. We besloten er daarna een leuke dag van te maken. We zijn dus naar Curlies gereden en hebben lekker een biertje gedronken met stampende muziek op de achtergrond en uitzicht op de zee.

Ondertussen contact gelegd met Bali (ontmoet op het strandfeest) die ons wist te vertellen dat er een feest in de buurt was. Ik ging bij hem achterop een racer en John op de scooter. De mensen op het feest waren ook hier weer aardig onder invloed van drugs. We zijn op tijd weg gegaan naar het strand, waar John en Bali een heerlijke joint gerookt hebben en een biertje hebben gedaan. John wilde daarna naar huis, omdat er vrienden van hem om 4 uur aan zouden komen. Ik ben met Bali naar het volgende feest gegaan. Hier kwam ik Johnny weer tegen (tja, tis een kleine wereld hier), maar de muziek was niet zo goed.

Om 6.30 werd ik weer netjes thuis afgezet.

177. vrijdag 8 februari 2013 (Calangute à Mumbai)

En om 7.30 ging de wekker weer…  Nadat ik een heerlijke warme douche had genomen, stond Harsh voor de deur. Die neemt mijn plaats in J Net als de andere vier mannen die kwamen toen ik mijn rugzak op had. Want ik ging na het ontbijt (toast met jam) met de bus naar Panjim en daarna de volgende bus naar het vliegveld. Iedereen in de bus had zwart haar. Dat betekent: ik was weer de enige Westerling. Eenmaal uitgestapt, kreeg ik een lift aangeboden voor 80 roepies, maar die heb ik afgewezen voor de 3 km die het maar was. Meteen daarna kwam er een ander die mij graag gratis bij het vliegveld wilde afzetten.

Ondertussen was mijn telefoon leeg en heeft Sebas wat geld erop gezet. Zo handig, dit kan iedereen voor je doen!

Het vliegtuig had wat vertraging, maar we kregen een heerlijke chicken sandwich en drinken gratis. Eenmaal, na een uurtje, in Mumbai aangekomen, moest ik alle tuk tuk drivers ontvluchten om vervolgens voorbij het vliegveld een tuk tuk aan te houden die mijn naar Joel bracht. Bah, wat een vieze vervuilde lucht in Mumbai en wat een drukte weer.

Bij Joel heb ik met super vermaakt. Ik moest naar bed. Heb dan ook twee uurtjes geslapen voordat ze mij wakker maakten voor mijn ‘kookcursus’. Een vriend van Joel heeft heeeerlijk voor ons gekookt. Daarna ging ik weer naar bed (11 uur), want om 3 uur moest ik er weer uit.

178. Zaterdag 09-02-2013 (Mumbai à Udaipur à Pushkar)

Om 3 uur stond Joel ook weer netjes naast mijn bed en heeft mij op de tuk tuk gezet richting vliegveld. Het was lekker rustig op de weg. Het vliegtuig had dit keer geen vertraging, maar was 15 minuten te vroeg in Udaipur. Ik had snel wat warmere kleren aangetrokken, maar Sebas kwam mij netjes met de auto ophalen! Daar lekker koffie gedronken en gekletst voordat hij naar zijn werk moest. Vandaag foto’s laten printen voor de mensen die ik hier goed ken (foto’s van mij en hun samen). En iedereen gedag gezegd. Dat was super gezellig! Ik kreeg ook meteen weer eten van mijn guesthouse. Zo lief. En natuurlijk mocht ik mezelf daar ook weer lekker opfrissen.

Chapatipan van sebas gekregen en zelf heb ik een kruidenbak gekocht voor de Indiase kruiden. Mijn tas is nu behoorlijk zwaar.

Oh, John belde me nog dat hij en de brommer waren gevallen… Gelukkig zat ik niet achterop. Maar het viel mee. De mannen mankeren niets.

Vanaf Cool cafe, nadat ik daar maar ff 2 uur plat had gelegen (slaap inhalen), namen we om 23.30 de auto naar Pushkar. Met Sebas, Seju, Dudi en Rakesh gingen we op weg. Joint, sigaret, bier; alles werd gebruikt in de auto. Maar ook tussendoor nog ff uitstappen om bij een tempel te bidden voor een goede reis denk ik. Ik kreeg niet zo goed antwoord op wat ze daar deden. Onderweg hebben de mannen nog wat gegeten en 2 keer chai gedronken. Grappig om te zien dat het bij die chai plaatsen zo heel erg druk is. En altijd een vuurtje om het vuil te verbranden (en meteen wordt dat gebruikt om zichzelf aan op te warmen in de koude ochtend).

179. Zondag 10-02-2013 Pushkar

Om een uur of 6 waren we in Pushkar aangekomen. Het hotel dat een vriend van de jongens zou reserveren, was vol. Daarna nog 3 andere hotels geprobeerd, maar ook die zaten vol. De vierde had plaats, maar toen we daar met z’n allen stonden, wilde de man ons niet binnen laten. Een westerse vrouw met 4 Indische mannen. Nee!

Mijn oude hotel zat ook vol… Uiteindelijk zijn we aangekomen bij een hotel die vroeg of de mannen zich rustig wilden houden in het hotel (ze waren bang dat de mannen herrieschoppers waren). Zo ja, dan mochten we daar slapen.

Na een half uurtje op bed te hebben gelegen, werden we gebeld dat Seju zijn opa was overleden. Het zat er al aan te komen, maar hij had het nog niet deze week verwacht.

Dit betekende.. hij moest nu meteen naar huis, want de begrafenis was om 4 uur al. En nu??

Omdat het Sebas zijn idee was om gezellig met de mannen en mij op een korte vakantie te gaan, besloot hij voor mij te blijven en de andere mannen gingen rechtstreeks terug met Seju. Dat was een raar ‘goodbye’.

Rond een uur 7/8 kon ik eindelijk mijn bed in. Om 10 uur was ik al wakker. Ik werd om die tijd ook gebeld door de scooterverhuurder. John had de brommer nog niet terug gebracht. John heeft geen telefoon meer, dus belde ik Harsh. Harsh was al in Mumbai. John dus ook. Maar waar was de brommer?

Uiteindelijk bleek de brommer bij Sunil te zijn die hem die dag zou repareren en terugbrengen. Nu maar hopen dat dat ook gebeurt, want een kopie van mijn rijbewijs ligt bij de verhuurder. Vandaag hebben we rondgehangen in Pushkar. Daardoor waren we te laat voor sunset. Wat we wel bij sunset point zagen, waren badende mannen. Allemaal in een afbakening van het meer waren ze zich aan het besprenkelen met water of zich helemaal aan het onderdompelen in het water. Allemaal ook een loungie aan. Een stuk stof omgewikkeld en daarna van achter naar voren tussen de benen door opgeknoopt, zodat het een soort broek wordt.

Op een gegeven moment werd het daar wel heel druk met mannen, dat ik weg ben gegaan. We hebben een take away dinner gehaald. Chapati met humus, patatjes, aubergine etc erin. Dit hebben we in de kamer opgegeten en daarna de film ‘The tourist’ aan gezet. Maar toen die 5 minuten draaide, lag ik al te slapen. Volgens mij had ik wat slaap te kort van de afgelopen dagen…

180. Maandag 11-02-2013 (Pushkar)

Wat heb ik heerlijk geslapen. Ik ben in de ochtend wezen shoppen voor wat souvenirs. We zouden vandaag rond een uur of 3 een brommer huren, zodat we vandaag en morgen lekker rond konden rijden en mij daarna om 3 uur afzetten bij het treinstation. Jammer genoeg konden we de brommer pas om 5 uur huren. Dat had geen zin, dus dan maar weer lekker rondlopen, drinken en eten in Pushkar. Nu waren we wel op tijd voor sunset. We zijn de berg opgelopen en hebben vanaf daar sunset gekeken. Heerlijk rustig en een mooi uitzicht op het kleine heilige drop Pushkar en aan de andere kant het berglandschap. Daar heb ik uiteindelijk gehoord hoe Sebastian 11 jaar in Frankrijk heeft kunnen wonen.

181. Dinsdag 12-02-2013 (Pushkar à Delhi)

Mijn laatste shopping wezen doen. Tja, ik moest nog wat voor mijn vader kopen. Maar wat? Nadat ik wat gevonden had voor mijn vader en mijn broertje hebben we een juice gedronken en daarna nog ginger thee gedronken in mijn oude hotel. Heerlijk in de zon en uitzicht op het heilige meer.

Om 1 uur waren we klaar om te vertrekken. De taxi bracht ons naar een restaurant in Ajmer waar Sebas mij trakteerde op een heerlijke lunch. Deze keer NIET vegetarisch, maar met heerlijke kip. Dit had ik vaker moeten eten J Zo lekker! Op het station voerden de jongen die schoenen poetsen een heel gesprek met Sebas met vragen over mij en hem. Toen zij weg waren stonden we zo’n 5 minuten naast elkaar met arm om elkaar heen. Tja… en toen kwam de politie… De trein ging net open, Sebas mocht mijn tas de trein in dragen, maar daarna moest hij mee met de politie. Die hebben hem zo ongeveer een half uur vast gehouden daar. Ik was erg ongerust. Maar ik weet dat je met geld overal zo uit komt. Vlak voordat de trein vertrok hoorde ik dan ook mijn naam. Sebas kwam de trein binnen om te vertellen dat hij was vrij gelaten en in zijn taxi naar Udaipur kon stappen. Ze vroegen hem 500 Roepies. Uiteindelijk is hij met 100 roepies ‘vrij’ gekomen.

De treinreis verliep goed. Lekker aan mijn fotoalbum gewerkt. Hij is bijna af! Eenmaal in Delhi aangekmoen (iets te laat) moest ik rennen naar de metro om de metro van 11 uur te halen. Ik had die van 10 over 11. Hij ging zelfs tot kwart voor 12, dus ik had geluk. De metro ging echt super snel! Ik was dus op tijd op het vliegveld waar ik heb zitten wachten op mijn vlucht.

Gelukkig kwam ik door de douane. Het was nog even de vraag of mijn visum TOT of TOT EN MET 13 februari geldig was.

Om 4.25 boarden… Maar nee. Veel bewaking liep er rond en geen boarden. Uiteindelijk om 5 uur. Ik had maar 1 uur en 10 minuten tussen deze en mijn volgende vlucht. Spannend… Het vliegtuig vertrok pas om 5.50 ipv 5.05.

Eenmaal in het vliegtuig konden ze niets voor mij doen. Niet even het vliegveld in Moskou contacten dat we vertraging hadden of iets dergelijks. Ook was er een opstopping in het gangpad waar ze niets aan deden. Russen (het vliegtuig zat er vol mee, want ik vloog met Aeroflot) die overal maar stonden. Ook voor mijn stoel. Maar hij ging netjes opzij. Maar de lucht die van hem vandaan kwam… 1 keer raden: Alcohol. Mijn god. Alleen opbergvakken aan de zijkant, niet in het midden. Weinig ruimte als degene voor je de stoel naar achteren deed. Ik voelde me niet echt happy in dit vliegtuig. Gelukkig heb ik af en toe (voor zover het mogelijk was) tussen het eten door wat minuutjes kunnen slapen.

Toen het vliegtuig geland was en je nog niet op mocht staan, deed iedereen dat wel. De vrouw moest het hele vliegtuig rondlopen om iedereen terug te sturen naar zijn stoel. Toen ik uiteindelijk terug ging, mochten we wel opstaan. Het duurde even voordat ik eruit was. Ik kreeg voorrang bij de douane en rennend naar de volgende gate hoorde ik: boarding voor Aeroflot SU2550 closed. Maar gelukkig waren er meer mensen uit mijn vliegtuig en we werden allemaal nog netjes toegelaten! Poeh, anders had ik een paar uur op Moskou moeten blijven. Gek om hier trouwens een heel pak sneeuw te zien.

De hele vlucht van Moskou naar Nederland heb ik met een Nederlander zitten praten over reizen. De 3 ½ uur ging dus snel voorbij.

Uiteindelijk bij Schiphol kwam mijn tas ook als derde en was ik een half uur eerder dan gepland terug En daar stond mijn vader mij om mij op te halen.

Tot snel iedereen!

En zo geweldig dat er zoveel mensen waren die mijn verhalen lazen en ook reacties gaven. Met een big smile heb ik die reacties gelezen.

Zo’n reis kan ik zeker iedereen aanraden! J Ik heb genoten.