Paspoort per koerier ontvangen een uur voordat ik vertrok (16/17-08-2012)

Yes, ik ben in St. Petersburg! Nouja, ik zit nu nog in het vliegtuig terwijl ik dit schrijf, maar hoop toch echt straks in St. Petersburg te zitten. Mij benieuwen wat er straks gaan gebeuren…. 

Tussen de landing van dit vliegtuig en opstijgen van het volgende vliegtuig in Talinn (Estland) zitten maar 30 minuten… 
En zoals alles wat tegen kon zitten voor de reis, ook echt tegen zat, ben ik wel heel benieuwd of dit goed gaat komen.  

Eerst even over mijn paspoort: 
Mijn laatste visum zou per 1 augustus worden aangevraagd, zodat ik tot 1 februari in India kon blijven. Rekening binnen gekregen (dus er vanuit gegaan dat het paspoort over een dag binnen zou komen), maar geen paspoort. Dinsdag 14 augustus werd ik om half 11 gebeld dat ik op interview moest komen om mijn visum te krijgen. Dit kon de hele week tussen 11 en 12 in Den Haag. Dinsdag redde ik het dus niet meer. 

Woensdag dus om 9.30 op de motor naar Den Haag. Tijdens de rit voelde ik mijn telefoon al gaan. En ja hoor… Het was het visumbureau die mij via voicemail vertelde dat ik het consulaat dicht was vandaag en dat ik niet op gesprek hoefde te komen. Ik dus weer naar huis zonder paspoort. 

Die avond mijn afscheidsfeestje gehad en de volgende dag om 7.30 netjes op het vliegveld afgezet door Diego, maar nog geen paspoort. Toen kwamen Len, Fleur, pap en mam, maar nog steeds geen paspoort. 
Ja hoor, ik kreeg een sms’je dat de man van het visumbureau mijn paspoort had opgehaald en naar Schiphol kwam. 8.15, 8.20, 8,25… We gingen alvast maar naar de incheckbalie, 8.30 … Jah, daar kwam een man binnen rennen met mijn paspoort!!! Ingecheckt en door de douane waar we meteen konden boarden om 9.10. 
Aan de ene kant jammer dat mijn paspoort op tijd was, want anders had ik alweer een afspraak voor een drankje in Zaandam vanavond ;) Maar ik was ook wel weer blij, nu kan de reis eindelijk beginnen! 

Tot het laatste moment ging er dus van alles mis met het voorbereiden. Het duurde allemaal zo lang, omdat ik voor bijna alles wel 3 keer terug moest komen, alles dubbel moest checken, of een paar keer moest navragen voordat ik het goede antwoord had. 
Hier in het kort: 
• Visum China was de eerste keer afgewezen, 
• De regeling met mijn werk was de een na laatste dag voor de 
vakantie pas rond 
Machtiging van mijn ouders voor mijn rekeningnummers ging ook niet helemaal soepel 
• Creditkaart werkte ineens niet meer, en ik kreeg verschillende verhalen van de bank 
• Scheurde een 10 euro billet door midden 
• Nieuwe laptop was traag, 3 keer terug naar de Saturn, uiteindelijk kon ik hem daar een week!!!! achterlaten (Natuurlijk op mijn strepen gestaan, zodat ik hem de dag erna weer terug had). Na een dag was hij gemaakt. Niet dus!!! 
• Fototoestel ging 1 mei stuk. Na 9 weken niet gehoord te hebben van het bedrijf (wel wezen bellen en zeuren natuurlijk) mocht ik een nieuwe uitzoeken (hadden ze wel ff wat eerder mogen bedenken) 
• Nieuw fototoestel; flitser werkt niet. Ja, mevrouw, we moeten uw toestel terugsturen…. Neeeee, gelukkig kreeg ik meteen een nieuwe mee. 
• Mijn motor startte niet meer. 
• Op het ticket naar St. Petersburg staat een geboortedatum van 31 dec 3999. 
• Telefoon blokkeren; De eerste brief met informatie geloofde ik niet, toen nog een brief naar Vodafone gestuurd. En inderdaad, de eerste medewerker waarmee ik gesproken heb, heeft helemaal de verkeerde informatie gegeven. 
 

Ik ben trouwens wel via de sms te bereiken op mijn mobiel. Ik probeer hem elke dag ff aan te zetten. 

Tijdens de eerste vlucht was het meteen erg gezellig. 
We zaten in de bus en vliegtuig met de Ruben Hoeke band uit Zaandam/Wormer.
Zij stapten uit in Tallinn, terwijl wij daar weer instapten in het volgende vliegtuig naar St. Petersburg. Een propeller vliegtuigje waar 33 mensen in pasten en bijna iedereen moest bukken, omdat het zo laag was. Op de foto is zelfs te zien dat de man gewoon met zijn hand de deur open kan maken, terwijl hij op de grond staat. 
Het zwengelde wat heen en weer, maar het was verder een goede vlucht. Net als de bus richting ons hostel. 
Het heeft even geduurd voordat we ons hostel gevonden hadden: mensen spreken hier geen engels, hebben natuurlijk een andere schrijfwijze, en de deur die wij zochten was een grote bruine, metalen deur zonder nummer, zonder bordje etc. 
Uiteindelijk hadden wij ons hostel gevonden, maar we zijn er weer uit gelopen, want er was geen receptie. Het leek wel een studentenhuis. 
Op de weg terug naar buiten konden een paar meiden ons vertellen dat dat wel het hostel was. 
Kloppend op een dichte deur in het hostel/studentenhuis kwam er een stoned meisje met dreadlocks ons onze kamer wijzen waarvan stukken van het plafond naar beneden vallen en waarvan het raam niet helemaal dicht kan. 

Nog weinig meegemaakt, maar nu al een interessant land! 

Spasiba = dank je wel.